اندر آداب نوشتار

هر نویسنده‌ای که به آن چه می‌نویسد می‌اندیشد و به آن چه نوشته است نگاه دوباره‌ای می‌اندازد، به آداب نوشتار هم می‌اندیشد، و هر نوشته‌ای که از اندیشه برآمده است، با آداب نوشتار یک سر و کاری دارد. آداب نوشتار تشریفات نیست: جُزئی جدایی‌ناپذیر از خودِ نوشتار است و از ملزومات نوشتار است. حتا اگر فرض کنیم که رسالت یک نوشتار چیزی به جُز ابلاغ یک معنا یا یک پیام ساده نباشد، رعایت آداب نوشتار ضرورتی‌ست برای ابلاغ این معنا یا پیام به همان صورتی که در نظر داریم – یعنی به درستی. 

اما «به درستی» یعنی چه و «درست» کدام است؟ سر این «درست» و این که چه شیوه‌ای برای خط و نوشتار به کار ببریم تا بهترین نتیجه‌ها را بگیریم اختلاف نظرها فراوان است…

به تعداد صاحبنظران و استادان سلیقه و نظر وجود دارد و گوش کسی هم بدهکار بخشنامه‌ها و شیوه‌نامه‌هایی که تلاش می‌کنند یک سر و سامانی به این بگومگوها بدهند نیست. اوّل سلیقه است و بعد اهتمام بلیغی برای اثبات حقّانیّت آن. آیا این کتاب هم – که ویرایش جدیدی از آن را به دست دارید – قرار است نظری به نظرها و سلیقه‌ای به سلیقه‌های موجود اضافه کند و به این جنگ و دعوایی که سالهای سال است که مغلوبه است دامن بزند؟