زمان و حکایت (کتاب اول)

پل ریکور یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان هرمنوتیک دوران معاصر است. زمان و حکایت، مشتمل بر سه کتاب مستقل، اثر محوری اوست. دل‌مشغولی اساسی، در تمامی آثار این اندیشمند برجسته، فهم هستی از دریچه‌ای تازه یعنی از دریچهٔ تأویل متن است. بدین‌روی در زمان و حکایت، نگاه فلسفی به نقاط تلاقی ادبیات و فلسفه، تحلیل امکانات و ظرفیت‌های حکایت از رهگذر تأمل در مقوله‌های زمان، و کاوش در باب نوآوری معناشناختی به‌مدد استعاره شاکله‌های اساسی این اثر بزرگ است. در طول این مباحثه رشته‌های بسیاری مطرح می‌شود، ازجمله پدیده‌شناسی زمان، تاریخ‌نگاری و نظریهٔ حکایت داستانی.
در زمان و حکایت ۱، ریکور با ارائهٔ دو مقدمهٔ مستقل، یکی نظریهٔ زمان قدیس آوگوستینوس و دیگری نظریهٔ پیرنگ ارسطو، مدافع این نظریه است که حکایت شامل سه بُعد تقلیدی است در ارتباط با زمان زیسته، زمان خاص پیرنگ و زمان خوانش. زمان‌مندی تجربهٔ بشری و حکایت‌شدن این زمان منجر به تلاقی شیوهٔ تاریخی و شیوهٔ داستانیِ حکایت می‌شود. این چهارچوب کلی در این کتاب برمبنای حکایت تاریخی مطرح شده است.