دیوان سومنات

داشتم به طنین صداهایی که پس از گذشت ساعت‎ها از یک ملاقات به گوش می‎آیند و حتی اگر شبی مثل آن شب گذشته و صبح شده باشد، وادارت می‎کند که برگردی و دوباره از آن کوچه‎باغ بگذری تا به آن خانه برسی و منتظر بمانی که در باز شود گوش می‎دادم. فکر می‎کردم که این بار دست‎هایش را می‎گیرم و رها نمی‎کنم، کوچه‎باغ پر شده بود از سایه روشن‎ها. زنگ زدم چندبار، با مشت به در کوبیدم. در باز شد یا این‌که در باز بود. هیچ‌کس در خانه نبود. هیچ‌چیز در خانه نبود. فقط عکس‎های دختر و پسر ناشناس در قاب‎های چوبی‌شان بر روی دیوار به جای مانده بود.