شعر و اندیشه

شعر مهم‌ترین عنصر هنری و رسانهٔ فرهنگی در فضای فرهنگی ایرانی بوده و دیرزمانی شاعران در مرکزی‌ترین جایگاه فرهنگ ایرانی قرار داشته‌اند. شورمندی و دلبستگی نویسندهٔ این کتاب برای نگرش شاعرانه و زبان آن نیز، که چه بسا از «طبع قومی» ایرانیش برمی‌خیزد، در طول بیست و اندی سال گذشته شعر را یکی از مشغله‌های اندیشهٔ وی ساخته و حاصل آن مقاله‌های این مجموعه است، که دربارهٔ شعر و هنر و ماهیتشان و ربطشان با اندیشه‌اند. در ویرایش دوم این کتاب، هفت مقالهٔ تازه بدان افزوده شده و مقاله‌های پیشین نیز پیراسته‌تر شده‌اند. در ویرایش تازه [سوم] از این کتاب متن مقاله‌ها همان است که بود. اما در نقطه‌گذاری و پاراگراف‌بندی آن بازنگری کرده‌ام. همچنین برخی جمله‌های دراز و گنگ در متنِ پیشین را تا جای ممکن کوتاه و روشن و دو – سه جملهٔ نارسا را حذف کرده‌ام. گهگاه برخی واژه‌های تازه را جانشین واژه‌های پیشین کرده‌ام. همهٔ مقاله‌ها، گرچه به ادبیات می‌پردازند بیش‌تر وجهی فلسفی دارند و به ادبیات و هنر از دیدگاه ربط آن با ذات انسان و تاریخ و جامعه و فرهنگ می‌نگرند.