طبیعت و قاعده

ادیل ژاکُب، بانوی ناشر، از یک دانشمند فعال، ژان – پیر شانژو، که موضوع پژوهش‌های او عمدتاً مغز است و آثارش پس از انتشار کتاب انسان نورونی (۱۹۸۳) برای خوانندگان عادی نیز مطرح شد، دعوت کرد. برای بیرون‌کشیدن فلسفه از برج عاج آن فیلسوفی، پل ریکور، را نیز انتخاب کرد که درون‌مایه‌های اصلی اندیشه‌اش را در کتاب خویشتن همچون دیگری (۱۹۹۰) جمع‌بندی کرده بود. خواست ناشر این بود که گفت‌وگویی را با دو صدا پیش ببرد. این گفت‌وگو آزمونی در تجربهٔ موارد متناقض بود: فیلسوف استدلال‌های بنیان‌کن خود را نامتعین و دانشمند واقعیت‌های بی‌چون‌وچرای خود را سرنگون می‌یافت.

در این کتاب درگیری در گفت‌وگویی کاملاً آزاد و گشوده، برای هر یک از آن‌ها تجربه‌ای استثنائی بوده است. نخست بحث را بدون نقشه و ساختار معینی آغاز کرده و سپس آن را پیش برده‌اند. پس از ضبط، تهیه و تدوین و ویراستاری آن متوجه دشواری‌هایی شده‌اند که در هر مباحثه‌ای زمانی که به حدود اخلاق مکالمه نزدیک می‌شود به آن دچار می‌آید. آیا این مثالی در معیاری کوچک از دشواری‌های اخلاق مکالمه نیست؟