مرزهای اخلاق

محدودهٔ اخلاق تا کجاست؟ آیا همهٔ اعمال ما باید مورد داوری اخلاقی قرار گیرند یا تنها برخی از آن‌ها را باید در حیطهٔ داوری اخلاقی گنجاند؟ آیا اخلاق فقط کار بد نکردن است یا این‌که کار خوب کردن نیز از وظایف اخلاقی ماست؟ آیا انجام ندادن برخی از کارها، مثل غیبت و تهمت و دروغ، می‌تواند گواه اخلاقی بودن ما باشد یا این‌که ما، برای اخلاقی بودن، دستِ کم در برخی از موارد، ملزم به انجام کارهایی، مانند کمک به دیگران نیز هستیم؟ آیا کمک به دیگران وظیفهٔ اخلاقی ماست یا فقط لطف ما؟

اگر تقاضاها و مطالبات اخلاق از ما، با علایق شخصی ما – مثلاً علایق ما نسبت به خود، خانواده و دوستانمان – متعارض باشند، باید جانب کدام‌یک را بگیریم؟ آیا باید همیشه جانب اخلاق را بگیریم و از علایق شخصی خود دست بشوییم یا این‌که علایق شخصی می‌توانند بر الزامات اخلاقی اولویت داشته باشند؟

آیا مطالبات اخلاق می‌توانند حتی خودآیینی و تمامیت شخصی ما را نیز تحت‌الشعاع قرار دهند؟ آیا اخلاق می‌تواند تقاضاهای شدید و پرهزینه‌ای از ما داشته باشد یا این‌که تقاضاها و مطالبات اخلاق از ما باید به گونه‌ای باشند که بیش‌تر مردم از عهدهٔ انجام آن‌ها برآیند؟

چرا باید اخلاقی باشیم؟ از چه قواعد اخلاقی‌ای باید پیروی کنیم و آن قواعد چگونه توجیه می‌شوند؟ آیا پیروی از قواعد اخلاقی عاقلانه است؟ آیا، از لحاظ اخلاقی، مجاز هستیم، در برخی از موارد، آن قواعد را زیر پا بگذاریم؟