نامه های خلیل ملکی

این نامه‌ها – صرف‌نظر از محضِ اطلاعاتِ ریزِ مضبوط در آن‌ها که در جای دیگری نیست – باز هم ملکی را بازتر و بی‌پوشش‌تر از پیش نشان می‌دهند. و چیزهایی از سادگی روان‌شناختی‌اش، از رُک‌گوییِ بی‌امان و غیرسیاستمدارانه‌اش، از اعتمادبه‌نفسش، از گذشت و چشم‌پوشی‌اش، از انعطافِ سیاسی‌اش، از کم‌حوصلگی و حسّاسیتش نسبت به «حماقت» دیگران و بی‌اعتنایی آن‌ها به «عقل و منطق» و (به همین دلیل) از سهل‌انگاری‌اش نسبت به جنبه‌های عاطفیِ اعتقادات سیاسی، از مناعتش، از دست‌تنگی‌اش، از بیماری‌هایش، از روابط و مسائل خانوادگی‌اش و از چیزهای دیگری حکایت می‌کنند که فقط کسانی که او را خوب می‌شناختند با آن آشنایی دارند.

این کتاب اساساً به کار دو گروه می‌خورد: خوانندگانی که به تأمّل در تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران در قرن بیستم – و به ویژه تاریخ نهضت ملّی، حزب نیروی سوّم و جامعهٔ سوسیالیست‌ها، و پدیدهٔ غیرعادی خلیل ملکی – علاقهٔ ویژه‌ای دارند، و پژوهندگان و تاریخ‌نگارانی که حرفهٔ آن‌ها تحقیق در تاریخ آن دوران است.