مراقبت و تنبیه

مطالعهٔ حاضر از چهار قاعدهٔ کلی پیروی می‌کند:
۱. متمرکز نکردن مطالعهٔ سازوکارهای تنبیهی صرفاً بر اثرهای «سرکوب‌گر» آن‌ها و جنبهٔ «مجازات» آن‌ها، بلکه جا دادن دوبارهٔ این سازوکارها در مجموعه‌ای کامل از اثرهای مثبت و احتمالی آن‌ها، حتا اگر این اثرها در نگاه نخست حاشیه‌ای باشند. بنابراین درنظر گرفتن تنبیه به منزلهٔ یک کارکرد پیچیدهٔ اجتماعی.
۲. تحلیل روش‌های تنبیهی نه به‌منزلهٔ پیامدهای سادهٔ قواعد حقوقی یا شاخص‌های ساختارهای اجتماعی؛ بلکه به‌منزلهٔ تکنیک‌هایی که ویژگی خود را در قلمرو عمومی‌ترِ سایر روش‌های قدرت دارند. درنظر گرفتن مجازات‌ها از دورنمای تاکتیک سیاسی.
۳. به‌جای بررسی تاریخ حقوق جزایی و تاریخ علوم انسانی به‌منزلهٔ دو مجموعهٔ مجزا که تلاقی‌شان می‌تواند اثری خواه مختل‌کننده خواه مفید بر یکی یا دیگری یا شاید بر هر دو داشته باشد، بررسی این‌که آیا زهدانی مشترک وجود ندارد و آیا هر دوی این تاریخ‌ها محصولِ یک فرایندِ واحدِ صورت‌بندیِ «شناخت‌شناسیک [اپیستمولوژیک] – قضایی» نیستند؛ مختصر آن‌که جا دادن تکنولوژی قدرت به‌منزلهٔ پایه و اصلِ انسانی [اومانیزه] شدنِ نظام جزایی و شناختِ انسان.
۴. بررسی این‌که آیا ورود روح به صحنهٔ عدالت کیفری و همراه با آن، الحاقِ مجموعه‌ای از دانشِ «علمی» به روش قضایی، اثر و نتیجهٔ تغییر در شیوهٔ محاصرهٔ خودِ بدن توسط مناسبات قدرت نیست.