روش‌شناسی جریان‌شناسی

«جریان‌شناسی» اصطلاحی نوپدید و پربسامد در فضای فکری-فرهنگی و علمی ایران معاصر است که با ادبیات جذاب خود، توجه مخاطبان و اندیشوران بسیاری را جلب کرده است؛ اما معمولاً از آن به‌عنوان الگویی رسانه‌ای و ژورنالیستی برای تنظیم محتوا در سخنرانی‌ها، مقالات و یادداشت‌ها استفاده می‌شده است. این کتاب برای نخستین‌بار، جریان‌شناسی را به‌مثابه «نظریه-روش» علمی صورت‌بندی کرده است، که می‌تواند در عرض روش‌های مرسوم علوم انسانی -نظیر تحلیل گفتمان- مطرح شود، و روش آن را به‌عنوان فرایندی میان‌رشته‌ای که بر مبانی حکمت اسلامی تکیه دارد، معماری نموده است. جریان‌شناسی به‌مثابه نظریه-روش، می‌تواند برای مطالعه هر موضوع فکری، اندیشه‌ای و فرهنگیِ تاثیرگذار در بستر تاریخ استفاده شود. از این رو جریان‌شناسی به‌عنوان الگویی بومی، در تمام رشته‌های مرتبط با این مقوله نظیر فلسفه، کلام، معارف اسلامی، تاریخ، جامعه‌شناسی، علوم سیاسی، مدیریت و سیاست‌گذاری قابل بهره‌برداری خواهد بود.